Коштана изобилува со истовремени настани. Речиси во текот на целото времетраење на сценското дејство, музиката, песната и звуците од улицата доаѓаат од вонсценскиот простор. Сепак, поради нивната истовременост со настаните од сценското претставување, тие не влијаат одлучувачки врз развојот на заплетот. Како по правило, тие се дел од звучната завеса, амбиенталната позадина, уметничката орнаментација и реалистичната потврда на она што ликовите го кажуваат пред публиката.

Јана Маричиќ и ансамблот на Народниот театар во Ниш прават фундаментална промена во концепцијата на односот меѓу ликовите на Митке и Салча. Нивниот однос, или поточно нивната неостварена љубов од минатото, е реалистичен мотив за иницирање на дејството и призма низ која се прекршуваат сите други тематски оски на конфликтот. На овој начин, ликот на Коштана ги надминува своите инхибиции, изведени од рамката на реалистичката литература „студија од животот“ и миражната еротика.

Јана Маричиќ на почетокот на втората деценија од 21 век, почувствувала потреба да укаже на фактот дека на сите нивоа од општествениот поредок луѓето живеат слично. Уште повеќе, трагедијата на Коштана од Нишкиот народен театар станува трагедија на општеството.