„Роденден“ (1957) и ден денес сè уште стои како доказ за Пинтеровата непоколеблива посветеност кон истражувањето и откривањето на скриените аспекти и двосмисленоста на човековата природа.
Во ова дело, неговиот уникатен стил на дијалог ја прикажува моќта на јазичната манипулација и процесот на вербална лоботомија. Манипулацијата со зборови станува оружје, бидејќи јазикот се користи за контрола и доминација. На тој начин, Пинтер ги крши рамките на театарскиот традиционализам и ја прикажува кревкоста на човечката комуникација.
Хуманизмот, пацифизмот и правдољубието на Пинтер се очигледни во неговиот децениски незапирлив политички активизам и непоколеблива посветеност на разоткривањето на општествените неправди.

Театарска претстава со психолошки карактер, која воведува нов филмски јазик на режија и глума, кој ќе ја зачуди публиката.